Με ένα «Ωωωχ» κάθε χρόνο υποδέχομαι το πρώτο μαγαζί που θα δω στολισμένο με «χριστουγεννιάτικα». Είναι το σήμα που σκάει στον ουρανό μου και τον γεμίζει με το μήνυμα ότι πλησιάζει πάλι το ανελέητο πανηγύρι. Πνιγμένοι οι δρόμοι από το αυτοκίνητο, τα πεζοδρόμια από τη σακούλα, στα ενδιάμεσα κολυμπούμε εμείς. Εκνευρισμός, μέρες και νύχτες που μίκρυναν ξαφνικά. Κι αυτά όλα για να ζήσεις λίγο διαφορετικά μερικές ώρες τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Αλλά δέχομαι ότι έτσι (τάχα μου) το θέλουμε, ότι δεν μας υποχρεώνει κάποιος άλλος, δεν είναι ένα πλέγμα σχέσεων που με αγωνία προσπαθούμε να διατηρήσουμε, δεν είναι η ένταση της διαφήμισης ιδιαίτερα από Μέσα όπως η TV και κύρια το ραδιόφωνο (που κάποιοι σταθμοί του αυτοεξευτελίζονται κυριολεκτικά αυτές τις ημέρες με την απειρία των μηνυμάτων για αγορές, προσφορές, κατακλίσεις σε ξενοδοχεία και ξενώνες). Άνθρωποι φθάνουν να ντρέπονται αν δεν συμμετάσχουν, αν δεν κάνουν όπως όλοι οι άλλοι, κάποιοι μικροί τύραννοι πίσω από μικρόφωνα κάνουν λιώμα τον ακροατή αν πάει να ξεφύγει.
Δέχομαι ότι είναι το δικό μου γούστο διεστραμμένο και γι’ αυτό δεν μπορώ πια να βλέπω άλλα δεντράκια με χιόνι από μπαμπάκι στα κλαδάκια τους ή άλλο πιο «προχώ» υλικό, ούτε τον Σάντα Κλάους (είναι άτοπο οι Ορθόδοξοι να τον αποκαλούν Άγιο Βασίλη) με τη γυαλιστερή στολή του φτιαγμένη λες από το ύφασμα παλιού κομπινεζόν υπέρβαρης κυρίας. Δεν συμμετέχω και δεν έχω και δικαίωμα να λέω στους άλλους τι να κάνουν. Έχω όμως δικαίωμα να σκέπτομαι με συμπάθεια αυτούς που καταπιέζονται από ένα τέτοιο συντριπτικό εορτασμό. Δημιουργό αυτού που αποκαλούν οι τεχνικοί «θόρυβο».
Ένα μίγμα από αναρίθμητα και ασυντόνιστα μικρά σήματα που τρελαίνουν τον ερευνητή ή το μηχανικό αν δεν κατορθώσει να τα βγάλει από τη μέση ή να τα περιορίσει. Αν ακούγονται κιόλας έχουμε μια γνήσια βαβούρα. Τα Χριστούγεννα λοιπόν είναι μια βαβούρα με νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια (δανείζομαι μια φράση του Παύλου Σιδηρόπουλου για άλλο πράγμα) συνοδευόμενη από ασπροκόκκινα κουρέλια. Αλλά τι γίνεται με αυτούς που αισθάνονται μόνοι και περνούν άσχημα τέτοιες ημέρες βουτηγμένοι στην ενοχή; Κάποιες φορές μάλιστα δεν φταίνε αποκλειστικά εκείνοι για τη μοναξιά τους.
Μπορεί να είχαν την κακή συνήθεια να μην ψαλιδίζουν τα λόγια τους, να μην γυρνούν την κάπα τους κατά πώς φυσά ο άνεμος. Είναι γνωστό πως όποιος θέλει να τα έχει (ψευτο)καλά με όλους κάνει καλό στον εαυτό του και κακό στην κοινωνία. Η μοναξιά λοιπόν δεν είναι ντροπή. Μπορεί να είναι ηθελημένη, να είναι κατάληξη μιας συγκυρίας ή και το αποτέλεσμα μιας δίκαιης δίκης. Είδα κάπου γραμμένο ότι μοναξιά είναι να έχεις να πεις πράγματα και να μην υπάρχει άλλος να σ’ ακούσει. Μου φαίνεται αρκετά περιορισμένος για ορισμός. Θεωρείται δηλαδή σαν αντίδοτο της μοναξιάς αρκετό να υπάρχει ένας δέκτης που να «πιάνει» την ατομική εκπομπή του άλλου;
Δηλαδή όσοι έχουν σκύλους, γάτες, καναρίνια, χρυσόψαρα, παπαγάλους, χελωνάκια, συζύγους που δεν αντιδρούν και τους μιλούν δεν είναι μοναχικοί άνθρωποι; Έτσι καταλήγουμε και στο γνωστό και στερεότυπο: Καλέστε στο τσιμπούσι σας, στο όργιο, στη φιέστα σας ένα τουλάχιστον μοναχικό άτομο και σωθήκαμε όλοι μαζί. Μπα, αυτά είναι για τους πολιτικούς. Αλλά και το εμπόριο τέτοια θέλει.
Αν λοιπόν δεν το επιδιώκουμε, για να μην είμαστε μόνοι ΚΑΙ αυτές τις ημέρες της (χαζο)γιορτής, χρειάζεται μια μάχη να δοθεί και με τον εαυτό μας. Δεν είναι λύση να βάλουμε μια ταινία στο DVD-player και να κρυφογελούμε καθώς σκεπτόμαστε ότι τώρα άλλοι μπουκώνονται για να σκοτώσουν την ώρα τους, είναι μπλοκαρισμένοι στην Πειραιώς τα μεσάνυχτα , τρώνε ή δίνουν χυλόπιτα (από το να αγαπάς χωρίς να σ’ αγαπούν ακόμη πιο δύσκολο να το διαχειριστείς είναι σ’ αγαπούν χωρίς ν’ αγαπάς).
Πρέπει να πολεμήσουμε και να σπάσουμε το σκληρό καρύδι μέσα μας που λέγεται εγώ και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο τρυφερός καρπός του στο εσωτερικό είναι και κομμάτι από την ίδια ύλη ολόκληρου του Σύμπαντος. Στα σανσκριτικά λέγεται maitri, η αγάπη προς όλα τα πλάσματα άρα και προς τον εαυτό μας που πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του, να τον εμπιστευόμαστε και μετά να στραφούμε και να κάνουμε το ίδιο για τους άλλους. (Χαζο)γιορτές σαν τα Χριστούγεννα θάβουν στα εύκολα φιλιά και μουντζουρώνουν αυτή την απαραίτητη ατομική άσκηση μερικές φορές αλλά τι να κάνουμε. Θα περάσουν είτε είμαστε μόνοι είτε με άλλους αλλά η μάχη για να είμαστε πραγματικά μαζί δεν κερδίζεται με ψευτόχιονο και κουραμπιέδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου